Nerelerdeyim? Dağılıyorum!

Nerelerdeyim mi? Tabiiki hep aynı yerde, işyerimdeki koltuğumda. Yapıştım bu koltuğa sanki, bi kurtulucam tam kurtulucam. Ama nezaman derseniz ben de bilmiyorum, çok az kaldı gibi bir his var içimde. Dün eski bir arkadaşım gördü yaptıklarımı, ne güzel şeyler yapıyorsun, meslek bu mu artık yoksa dedi, ona da aynısını söyledim. Sıkılıyorum burada. Çook keyif alarak çalıştığım keçeler kumaşlar bütün gün evde beni beklerken ben burada çoookk sıkılıyorum. Zincirlerimi koparıp, çantamı alıp gidiveresim geliyor. Ama zincirler de epey aşınmasına rağmen hala sağlam.
Akşam eve gidince bildiğiniz akşam telaşından sonra, ufak bir kahve-dinlence molasının ardından başlıyoruz canlarımla hasret gidermeye, ama ne hasret giderme, kelimenin tam anlamıyla dağılıyoruz, darma dağın oluyoruz, kendimizden geçiyoruz. Gerçek bu inanın, odanın resmini çekip size göstereyim birara :))

Sonra o dağınıklığın içinden çıkan güzel bişeyler oluyo, bir çiçek, bir minik hayvancık, bir bebek, bir patik, neyse artık, onu görüyor sadece gözüm, işimin bitmiş halini görünce, işte o zaman değmeyin keyfime. Değer diyorum, tüm bu dağınıklığa, harcanan zamana, verilen emeğe, uykusuz kalmaya değer. Çünkü bunu ben yaptım, işte şu birbiri ile hiç ilgisi olmayan tek başına hiç bir işe yaramayacak olan değersiz şeylerden bunu ben yaptım. Ve benden başka birileri de bunu görünce, kullanınca mutlu olacak, sevinecek, gülümseyecek...
İşte bu düşüncelerin verdiği mutlulukla geliyorum her sabah buraya, akşamı iple çekiyorum yine dağılayım diye, dağılıp dağılıp toplanayım diye....