ASYA BEBEK, HEP BÖYLE KAL

Temmuz ayında bir hafta senelik izinim sırasında uzun yıllardır tanıdığım çok sevdiğim bir aileyi ziyaret etmiştim. Bebekleri var nasıl şeker anlatamam. Ama bu resim anlatabilir belki :)

 İşte bu minik hanım, Asya bebek burdaki pembiş kuzuyu çok sevdi. Önce görünce biraz şaşkın şaşkın baktı, sonra gözleri onu aramaya başladı, biraz sonra da gördük ki, pembişle pek bi samimi olmuşlardı. O hoş görüntüleri keyifle izlerken fotoğraflamayı akıl edemedim hiç.

Senelerin nasıl hızlı geçtiğini, pek çok güzel şeyi geçen zaman içinde unutuverdiğimizi biliyorum, Bu resmi burada yayınlayıp, o güzel aileyle geçirdiğim günü, mutlu anları, ve Asya bebeğin bu minicik halini yıllar sonra da hatırlamayı umuyorum.

Ailesiyle tanıştığımızda Asyanın bir ablası vardı, henüz 1 yaşında, aynı Asyacık gibi çok güzel, bıcır bıcır. Şimdi üniversiteye giriyor. O yıl ben yeni mezun olmuştum. Şimdi dönüp baktığımda sanki 15 yıl hiç geçmemiş...


Asya ve ablasını yanyana gördüğüm günden beri, garip duygular içindeyim. Zaman nasıl birşey? Yaşarken çok uzun, yaşanıp geçtikten sonra nasıl böyle kısa olabiliyor? Neden hep ileri doğru gidiyor, durmuyor, geri dönmüyor? İnsan yaşlandıkça daha mı hızlanıyor?

Bayat bi espiriyle bağlıycam yazıyı, kusura bakmayın, birden anlamlı geldi de bana :))


Durdurun dünyayı, inecek varrr :))))