Kendimle Konuşmalar ve Amigurumi Denemelerine Devam

Çok zaman önceydi. 

O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.

İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı. 

Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı.

Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.

Bir parçasına dün dedi, diğer parçasına bugün, öteki parçasına da yarın.

Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu. 

Dünü düşünüp pişman oldu,yarını düşünüp telaşlandı; 

ama işin ilginç tarafı tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı.

Farkında olmadan rezil etti bu gününü.

Oysa yarın, bugüne dün diyor, dünde bu gün için yarın diyordu. 

Bir türlü beceremedi. 

Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı. 

Bu günü eline yüzüne bulaştırdı…Mutsuz oldu insan. 

Ve ne gariptir ki yarının telaşı da, 

dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı; 

ama bugünü hiç yaşayamadı.

Ne yarın ne de dün...

Alıntıdır.

........................................................................

     Geçtiğimiz günlerde aldığım bir telefon, maalesef  benim de geçmişte yaptığım bir yanlışın bugüne yansımasıydı. Aynen yukarıdaki gibi dünü düşünüp pişman olan ben, yarını düşünüp telaşa kapıldım, ve sonuç günümün, günlerimin, mutsuz ve umutsuz geçmesi. Telafisi belki var belki de yok bilemiyorum, ama ne olursa olsun dedim ki kendi kendime: Kendine gel Kızım, sen neler atlattın, bu mu yıldıracak seni? Sonu ölüm değil ya, Sağlığın yerinde, sevdiklerin yanında, Bazı sorunlar olacak elbette hayatta. İmtihan için gelmedik mi dünyaya? Bu dönemin imtihan konusu da buymuş, sen çözüme odaklan soruna hayıflanmak yerine. Hayat devam ediyor, aç gözlerini bak etrafa, herşey aynı rutinde, değişen hiç birşey yok senin ruh halimden başka. Bu arada kaçırdıklarına bak, bu soruna üzülmekle boşa harcadığın, geçip giden zaman gelmeyecek geri. 

     .......................................................................................

   Eh madem öyle, birkaç çimdik attım kendime, uyan derin uykudan, bak kutuda bekliyo o çok heves ettiğin tığlar, iplikler seni al bakayım eline başla çalışmaya dedim yine kendime. --Baya da bi kendimle konuşur oldum bu arada :)--  Başladım örmeye. 

    İlk amigurumi denemem şaşkın balıktı biliyorsunuz. Yorumlar bana cesaret verdi devam ettim örmeye. şu kalpleri örmeye çalıştım. Hepsi birbirinden farklı oldu. En fenası da şu tombul kırmızı, ilk yaptığım olmuş :)) Anlamadığım şu: hangi iple kaç numara tığ kullanılacağını nerden biliyor, nasıl anlıyor bu işi yapanlar. Birini deniyorum çok sıkı oluyor, bir başkasıyla gevşek, tutturana kadar örüp sökmekten ip sünüp gidiyor. Ben bu işi beceremiycem mi ne:(